To griep, or not to griep. PdC!

Ojee, alweer 2 maanden geleden sinds mijn laatste bericht. Is het de griep?

Ga er maar even voor zitten want dit wordt een lang verhaal, beginnend twee maanden terug in Tlaquepaque:

Mijn laatste week in Tlaquepaque was prima, beetje afscheid nemen van iedereen. Was toch al helemaal thuis geworden en veel leuke, lieve mensen ontmoet.
Donderdags met Jill (excursie begeleidster van de school, en de vriendin van Danny), Danny (die van de foto’s van de hike) en (hoe heet ze ook alweer?) we houden het op Caitlin vriendin van Jill uit geweest. Eerst naar een grote Mexicaanse kantine. Heel veel mensen in een soort van aangeklede gymzaal. Akoestiek zo goed dat als je aan het ene eind van kantine iets fluistert dat ze je aan de andere kant luid en duidelijk horen, zet dan heel veel mensen bij elkaar die drank op hebben een band die uiteraard veel te hard speelt (doen ze allemaal hier in Mexico) en je moet schreeuwen naar de mensen aan je eigen tafeltje, omdat je de mensen vier tafels verderop beter verstaat. Wel heel gezellig. Dit is de bekendste kantine in Guadalajara, ook wel bekend als de “fietskantine”: Er was ooit is een man die niet genoeg geld bij zich had om zijn rekening te betalen, hij ging geld halen en had z’n fiets afgegeven als “onderpand”, de man is nooit meer op komen dagen. Sindsdien hangt de fiets in het midden van de bar tegen de muur aan. Je komt binnen, je wordt ontvangen door twee vrouwen die nooitjes, chips en andere Mexicaanse snackies verkopen. Deze betaal je bij de vrouwen en neem je mee naar je tafeltje, plekje aan de bar etc. Het was natuurlijk weer een mooie verschijning zo’n typische blonde Hollandse jongen die daar in een typische Mexicaanse kantine verschijnt tussen al die Mexicanen. Iedereen ziet je want het is echt een grote kantine, met TL-balken en alles erop en eraan. Ik wilde bijna gaan buigen en applaus in ontvangst nemen zoals er naar me gekeken werd.
Na de nodige biertjes te hebben gedronken, zijn we naar een “grote Mexicaanse bruiloft” gegaan. Niet echt, maar zo noemen ze het. Een hele grote salsa tent, live muziek, grote dansvloer en plastic meubilair aan de zijkanten, precies zoals een “grote Mexicaanse bruiloft” eruit ziet (zeggen ze)! De dansvloer was nog nagenoeg leeg op een paar semi-prof dansers na, daar gingen wij echt nog niet tussenstaan met ons amateur salsa. Geen nood aan de man, er is ook een bar! Eerst even een plekje zoeken, maar het leek erop dat iedereen nog moed aan het indrinken was om te gaan dansen. Plek in de hoofdzaal was er niet dan maar in één van de aangrenzende zaaltjes, gelukkig wel met een open verbinding naar de grote zaal. Tafeltje uitgezocht, Danny en ik naar de zaal waar de bar is. Even buiten het zicht van de vrouwen een Tequila gedronken en alle drankjes mee naar ons tafeltje, de dansvloer begon al aardig vol te lopen. “Zijn er al mensen aan het dansen?” vroegen de dames. “Nee, het is nog heel leeg” was ons antwoord, eerst even wat moed indrinken was onze gedachten.
Na een aantal drankjes kwam de moed, Caitlin was naar de wc geweest en had ons door,.. we moesten dansen. Eigenlijk zaten Danny en ik wel lekker en we hadden net een nieuw biertje. De dames gingen wel even met z’n tweeën de dansvloer op. Prima! Bier smaakt te goed! Nadat de dames een nummertje hadden gedanst besloot de band pauze te houden. Wij natuurlijk net doen alsof we dat al wisten. Toen kwam er een man langs, houten kistje om z’n nek hangen met knopjes erop en twee draadjes eruit, aan het eind van elk draadje een metaal staafje. Stomste vraag die ik ooit gesteld heb:

Ik: “wat is dat?”
Danny: “Ken je dat niet?”
Ik: “Euh neeh”

Danny wenkt de meneer

Danny: “Pak het staafje in je ene hand en met je andere hand mijn hand”

Ondertussen deed Danny hetzelfde.
De man begon aan de knopjes te draaien en ik begon een lichte tinteling te voelen in m’n lichaam, vooraal in m’n handen het soort gevoel dat je hand slaapt maar heel lichtjes.
Aha ik snap het, hij zet ons onder stroom (ja Joost onder de juiste benaming is het elektriciteit).

Danny: “Oké, de man gaat nu langzaam de stroom opvoeren, het is de bedoeling dat je vast blijft houden. Wie als eerst loslaat betaald de man”
Ik: “Euh,.. Oké…”

Dat heb ik geweten, in het begin is er niks aan de hand en wordt de tinteling steeds erger maar doet geen pijn, maar op een bepaalt punt als de stroom zo hoog is spannen al je spieren samen en beginnen te verkrampen, je armen trekken zich samen alsof je iets zwaars tilt en je kaakspieren spannen zich zo samen alsof je aan de XTC zit (erger eigenlijk). Je gaat door je knieën, het is geen gezicht en al snel staat er een grote groep om je heen om te zien hoe je het doet. Nog een reden om niet los te laten die 5 pesos zijn de kosten niet maar nu gaat het om je gezicht. Vraagt de man of ie nog hoger moet, kan dat ding nog hoger?! Maar Danny had al ja geknikt, de man draait in één keer de knop helemaal open. Danny en ik kregen zo’n klap dat onze handen gewoon van elkaar afknalden als twee magneten met dezelfde polen naar elkaar toe!
Maar ik, zo sportief als ik ben, betaalde de man.
Nou een biertje en een Tequila dan maar, en dansen.
We danste totdat de band weer een pauze inlaste en gingen naar de bar om de dorst te lessen. Daar waren een aantal mannen (met z’n vieren) hetzelfde spelletje aan het spelen als wat wij deden, de twee buitenste mannen de staafjes vast en voor de rest iedereen elkaar de hand. Geboeid gingen wij kijken wie er als eerst losliet. Ze waren klaar met het spelletje en voor ik het wist stonden Danny en ik met de mannen hand in hand voor nog een shocking-uitdaging. Deze keer draaide de man de knop al snel tot het einde en stonden we met z’n zessen, de ene nog verkrampter dan de ander, elkaar uit te dagen: “Laat dan los mietje!”
Haha ik had het spelletje door, ik probeerde zo ontspannen mogelijk te gaan staan en vroeg aan Jill (die mijn bier vast had) me bier te voeren. Lekker nonchalant. De andere zette grote ogen op. Na, ik denk zeker wel, die minuten gaf één man het op. Trok z’n hand los en gelukkig de verbinding was verbroken! Door alle spanning op m’n spieren heb ik zeker nog wel een uur staan shaken.
Een paar biertjes, tequilas en salsa dansjes later was het tijd om naar huis te gaan. Nog fijn afscheid genomen van Caitlin (wilde haar eigenlijk mee naar huis maar Jill stond erbij als een soort moederfiguur want ze is eigenlijk het zusje van haar beste vriendin) en het bedje in.

Vrijdag, laatste dag school. Overal spierpijn, hoe zou dat komen?! Verslapen, geen probleem ga m’n tweede lesuur wel heen. Met Miquel buiten de school les gehad, koffie gedronken op terras en ingrediënten gekocht voor Mojitos, afscheid drankje van mij aan de school. Terug naar school en Miquel les gegeven in het maken van een Mojito. Ik had al cadeautjes voor de leraren gekocht, en deze aan het eind van de middag aan ze gegeven. Rest van de dag niet zo veel meer gedaan behalve alvast een beetje m’n spullen inpakken.

Zaterdagavond met Orlando en z’n vriendin (waarvan ik haar naam nog steeds niet weet) uitgeweest, had m’n twijfels om uit te gaan aangezien Jill mij zondagochtend om 7 uur naar het vliegveld zou brengen. Maar zo moeilijk als ik over te halen ben toch gegaan.
Café met livebandje wat zo hard speelde dat we het eerste uur praktisch niks tegen elkaar hebben gezegd. Paar bier verder taxi genomen en naar een discotheek gegaan, lekker uit m’n dak gegaan en dit allemaal onder het genot van de nodige bieren.

Toen kwam Orlando m’n kamer binnenstormen, “Jill staat buiten al 20 min. te wachen!”
Kut het is al bijna half 8!! Ik snel in m’n kleren gesprongen (zonder te douchen en dezelfde als die van de vorige avond/nacht) en de laatste spulletjes gepakt (oplader van m’n camera vergeten).
Orlando had Jill binnengelaten en die zat heel relaxed op de bank; “Ik had dit al verwacht, daarom heb ik uit voorzorg vroeger met je afgesproken dan nodig is” zei ze. Zelfs in Mexico houden ze al rekening met mijn tijden, moet niet gekker worden. Afscheid van Orlando genomen (die volgens mij een nog grotere kater had dan ik) de auto in en naar het vliegveld. Jill had de ramen van de auto maar opengezet, hing een kleine alcohol walm om me heen. Afscheid van Jill genomen en nogmaals uitgenodigd voor haar bruiloft in augustus. Ga ik misschien wel een echte Mexicaanse bruiloft meemaken.
Ik werd wakker boven Mexico-stad, overal waar je keek gebouwen tot aan de horizon. Wat is die stad groot! Overstappen duurde een uurtje genoeg om wat litertjes water te kopen en te drinken, nadorst! Vliegtuig ingestapt en gelijk weer in slaap gevallen. Omdat het een binnenlandse vlucht was kon ik op Cancún zo doorlopen naar de bagageband. Tas gepakt en buskaartje kopen. Mijn bus vertrok pas over een uur. Even kijken waar de opstapplaats is weet ik in ieder geval waar ik moet zijn. Er stond wel een bus richting Playa del Carmen (PdC), even vragen. Nee ik moest de volgende hebben deze was al volgeboekt. Maar 2 minuten later kwam de buschauffeur naar me toe en zei dat ik kon opstappen! Van de landing naar PdC duurde me maar 50 minuten!! Geloof me dat is snel, de chauffeur hield er dan ook wel van om gas te geven.
Daar kwam ie dan aanlopen, m’n steun en toeverlaat in de kroeg, maatje en te bruin. Op z’n slippertjes, hempie aan en in korte broek: Stephan!
Stephan had voor ons gereserveerd in een hostel bijna op de strip, dicht bij het uitgaansleven, zucht..
Tassen gepakt en naar het hostel gelopen. Gezellig bij Stephan op de kamer.
Hoe was de vlucht? Geen idee, heb alleen maar in coma gelegen, gisteren op stap geweest met Orlando.
Biertje dan maar? Lijkt me heerlijk! Steef had gelukkig in de koelkast wat biertjes koud staan.
Op het dakterras van het hostel een heerlijk koud biertje in het bloedhete benauwde PdC (zeker nog met lange broek aan).

Als je in de keuken van het hostel met je gezicht naar de deur zat, had je het mooiste uitzicht, als je uit het raam keek, wat je kan bedenken; de trap, een steile (geile)! De trap was het mooist als er dames op liepen met korte rokjes aan. Martin Bril zou jaloers zijn geweest, dit waren de beste rokjes dagen uit mijn leven (tot nu toe). Verschuilt achter onze laptops, konden wij het aan de keukentafel altijd wel even uithouden.
Deze week hebben we echt even vakantie gehouden, cafeetjes, restaurants, uitslapen, strand etc. en ondertussen met een missie; een appartementje voor mij zoeken, op internet en rondslenterend.

De eerste nacht in hostel begon al goed, naja nacht… avond we wilden ’s avonds wel even de kroeg in gaan en voor die tijd deden we even een dutje (mannen in de twintig worden oud). Wordt ik gewekt door een meisje, ik lag in haar bed te slapen… Echt niet, ik lag in het bed wat mij was aangewezen. Maar ik lag er de vorige dagen ook in,… nou en daar heb ik toch niks mee te maken (ik was net wakker). But… thats not possible… Haar lipje begon te trillen en voordat ze in janken uitbarste had ik me al op het bed erboven gehesen, wat jij wil ga je toch in mijn zweet en kwijl liggen en viel weer als een blok in slaap om een halfuurtje later met Steef op pad te gaan.

Ga niet, ik herhaal, ga niet naar Mexico als je niet van warm weer houd! Één of andere mongool zette de airco op de kamer (vooral ’s nachts) op een graat of 20 a 21! Dat is koud als je gewend bent aan 31 graden, dan is 26 a 27 graden ook goed! Goed ik werd ’s nachts dus rillend van de kou wakker, onder alleen een lakentje.

De bedden waren kut! Ik had er niet echt heel veel last van behalve dat de frames van hout waren en ze aan alle kanten wiebelden. Maar Stephan had ontzettend last van z’n rug. Na een nacht bruut te zijn verstoord door iemand die op het bed boven dat van mij klom, lazert hij toch keihard naar beneden recht op z’n rug. De man was lam, lachte wat en klom weer naar boven.
De volgende ochtend zei ik tegen Stephan dat we echt gingen vertrekken en die dag een appartement gingen huren, hoe dan ook! Dat is ons duur komen te staan…

Eerder deze week hadden we al een appartement gezien, de huisbazin ontmoet en telefoon nummers uitgewisseld. Ze heeft een mooi appartement met alles erop en eraan, deze was een beetje aan de hoge prijs maar op maandags kwam er een kamer vrij (ook bij haar) en die was een stuk goedkoper. Dus wij dachten dan gaan we voor een paar dagen in dat appartement (Stephan zou zondagnacht vertrekken naar Jamaica) en dan ga ik maandags in die kamer. Wij de vrouw bellen, ja hoor het appartement was nog vrij en wij afgesproken dat we naar haar toe komen. Gelijk spullen gepakt en het hostel uit taxi gepakt en naar het appartement. Daar aangekomen, was het appartement weggeven (tussen tel. gesprek en aankomst zat een uur). De jongen (die zij “de Schot”noemde) van de kamer ging het appartement in en een Frans paar ging op de kamer.
Stonden we daar met onze spullen… En nu? U zei dat het vrij was… Hoop gelul later had ze een studio geregeld via een vriendin van haar die in die wereld zit. Dat zou ons 1.000 pesos kosten, oké dat moet dan maar want we gaan echt niet terug naar dat hostel. Daar aangekomen vraagt ze natuurlijk die 1000 pesos, geen probleem alsjeblieft. Maar toen vroeg ze nog eens 10.000 pesos… Sorry??...
Ja voor die kamer, die is 5.000 pesos per maand en je hebt gezegd dat je voor 2 maanden wil. Ja waarschijnlijk 2 maanden, en ik zit er nog niet eens ! Maar misschien ben ik wel met een maand weg!
Hoe dan ook ze wilde perse 10.000 pesos. Die vriendin van haar drong hier op aan en ze speelde gewoon een smerig spelletje. Uiteindelijk ging het dan om een borg van 5.000 pesos. Wij met hun mee naar een bank en konden uiteindelijk 6.000 pesos betalen want meer kwam er niet uit de muur zetten. Dit was dan prima als ik de volgende dag de rest maar kwam betalen.
Op weg in de auto naar de bank vingen we gesprekken op van de dames, hoe zat het nou:
In het uurtje dat Stephan en ik aan het pakken waren in het hostel had die “Schot” besloten om een paar dagen langer te blijven. Maar zij had die kamer al verhuurt aan dat Franse stel. Dus had ze gezegd dat hij wel in dat appartement kon. Aha dus zo zat de vork in de steel!!

De studio was wel een fijne plek, een groot bed, slaapbank, mooie badkamer, ruime keuken met alles erop en eraan en wasmachine/droger. Na ons een beetje geïnstalleerd te hebben klapten we onze laptopjes uit, is kijken of er hier een verdwaald netwerk valt te vinden,… Genoeg alleen allemaal beveiligd, een uurtje later zag ik een doos boven op de kast liggen wat verdacht veel op een doos leek waar een modem in heeft gezeten. En ja hoor, met pen beveiligingsnummer opgeschreven, internet!

Tijdens deze week een meisje ontmoet, Stephan kende haar van school en zijn gastgezin waar zij ook zat. Jessie (Jessica), Canadees 19 jaar oud en een super lekkere kont! Maar het totaal plaatje mag er ook zijn een prachtige meid, en lief.
Vrijdags met z’n drieën gestapt. Volgende dag met z’n drieën naar Isla Mujeres (vrouwen eiland) gegaan alle drie te weinig geslapen maar geen probleem, vroeg opgestaan de bus naar Cancún en van daaruit de pond naar Isla Mujeres. Isla Mujeres is echt een super mooi eilandje de “echte” Cariben. Het water daar is super helder en vel gekleurde huisjes.
Daar een golfkarretje gehuurd en het eiland over gecrost. Na eventjes gereden te hebben zagen we een Drive Inn, voor cocktails! Natuurlijk even naar binnen gereden. Op een gegeven moment bij een verlaten eethuisje beland, heerlijk Mexicaans gegeten en daarna heerlijk gezwommen in kraanwater helder water op “ons privé strandje”.
Daar echt een heerlijke dag gehad een fantastische plek om te komen! De tijd haalde ons in en we moesten onze auto terug brengen. Zonsondergang vanaf het eiland bekeken en een hapje gegeten.
Jessie en Stephan lagen op de pond al in coma, ik pas in de bus.

Stephan vertrok naar Jamaica en maandags nam ik mijn intrek in mijn nieuwe en huidige verblijf. Na een wat rottige start met de vrouw is nu alles toch prima. Het is een lieve vrouw met een hoop kinderen 6 (kom Les neem er nog eentje bij!). Drie zijn ongeveer mijn leeftijd, de anderen jonger.

Toch maar weer naar school, werk vinden lukt nog niet echt heel erg goed. In bars, restaurants, clubs etc. kan ik het bijna wel vergeten. Zwart werken doen ze hier niet omdat in PdC veel gecontroleerd wordt (in de horeca). En omdat ik geen werkvergunning krijg als ik in de horeca werk(voor mij kan ook een Mexicaan werken) wordt ik niet aangenomen. Je moet hier eerst werk hebben en dan kun je een werkvergunning aanvragen die je werkgever moet ondertekenen. Proberen veel connecties op te bouwen en dan via een beetje vriendjes politiek aan de bak te komen. En in de tussentijd kan ik aan m’n Spaans werken.

Papa en mama!
Jaja, negentien jaar woon je bij ze in huis, zijn ze maar al te blij dat je oprot. Vijf jaar woon je op jezelf en kom je op het bizarre idee om in Mexico te gaan wonen zonder zekerheid van iets. Anderhalf maand ga je dus weer bij ze wonen en maak je het huis weer onveilig krijgt griep dus mama mag je weer verzorgen en je steekt iedereen natuurlijk aan. Ze zeggen dat ze je alweer helemaal zat waren het was zo lekker rustig in huis. En toch….

Zondagavond, de telefoon gaat: “we zijn al in het hotel”. “Dan moet je naar de ingang kijken”.
Nou daar kwam dat rotjong dan aanlopen, nonchalant op z’n slippertjes te bruine kop. Na negen maanden zwangeren zagen ze dat het goed was, en na 24 jaar vier maanden waarvan drie in Mexico, een vlucht van elf uur en een busrit van een uur zagen ze nog steeds dat het goed was.
Na een dikke knuffel met papa en mama naar hun hotel kamer gegaan. Daar een beetje uitgepakt en cadeautjes in ontvangst genomen. Weken Donald Duck, boeken, drop, stroopwafels, en m’n buitenboordschijf van m’n laptop. Maar papa en mama zien was op zich wel een cadeau.
Kreeg een compliment dat ik er goed uitzag wat mij verbaasde, had een baard en had tot tien uur ’s ochtends gezopen en wiet gerookt.

Uitgaan met Mexicanen: neem een hoop geduld mee, het komt goed.
Ben hier bevriend geraakt met het personeel van een strandtent, meestal ga ik eerst bij hun een biertje drinken en wachten tot ze klaar zijn met werken zelf slaan ze stiekem de nodige tequilas naar binnen. Als ze klaar zijn met werken duurt het omkleden zeker ook nog wel een half uur. Eenmaal buiten is de vraag, waar gaan we heen? Eer ze daar uit zijn is er ook weer een half uur om (een half uur zuiver zuiptijd). Ga naar een kroeg bestel bier en ga er dan over nadenken. Dan moet er weer iemand eten,.. Ik ben wel eens traag maar als het op uitgaan uitkomt dan heb ik dorst!
Uiteindelijk belanden we dan ergens in een tent die een half uur later dicht gaat. Geen nood, we belanden altijd in een tent die tot zeven uur open is maar voor vieren geen kip rondloopt. Daarna gaan we altijd naar iemands huis waar dan speakers staan die groter zijn dan een koelkast. Laptops verschijnen en de muziek kan aan. Dit gaat dan door tot 11 uur in de ochtend met de nodige drank en wiet.

Nadat papa en mama zich een beetje hadden opgefrist naar een restaurantje gegaan waar je heerlijk Italiaans kan eten. Mama wilde al zo snel mogelijk naar bed, maar dat hadden we al snel afgeraden. Ga zo laat mogelijk anders ben je om vier uur in de ochtend al wakker, jetlag.
Volgende dag met ze naar het strand gegaan en daar een heerlijke lunch gegeten. ’s Ochtends hadden ze al een bijeenkomst gehad van de OAD-reizen voor excursies etc. Op dinsdag naar Chicken-Pizza (Chitzen-Itza) en zaterdag naar Coba (Tempel klimmen, oerwoud lopen, wilde aapjes kijken en naar een Maya-dorp). Ik ben daarna naar school gegaan en wat zij hebben gedaan heb ik geen idee van. Rond half zes kwamen ze me van school halen (oude tijden herleven) en zijn we naar m’n huisje gegaan. ’s Avonds uit eten in een Mexicaans restaurant.

Dinsdags Jessie geholpen met verhuizen naar een studentenhuis, boodschappen met haar gedaan om daarna met haar papa en mama op te zoeken (die net terug waren van Chitzen-Itza) en wat te eten.
Woensdags hebben paps en mams lekker op het strand gelegen en heb ik ze later die dag opgezocht.
Donderdags met papa en mama naar Isla Mujeres gegaan, weer een karretje gehuurd en weer een heerlijke dag op het eiland geweest. Ook nog op een schildpaddenboerderij geweest. Na het inleveren van het karretje een stukje rondgelopen en (net zoals vroeger in een één of ander kutdorp in Frankrijk) in een kerk geweest. We hadden besloten om op het eiland wat te gaan eten maar eerst even aan de haven wat te gaan drinken. Bij een tentje naar binnen gegaan, drankjes besteld en besloten om ook daar wat te gaan eten. Mama zag dat aan de tafel naast ons mensen heerlijk zaten te smikkelen en bij binnenkomst vond ik het goed ruiken. Prima we eten hier.
Daar kwam het eten,… niet te vreten koud en smaakloos. In al mijn tijd in Mexico niet zo beroerd gegeten. We hebben het ook niet opgegeten en hoefden niet te betalen. Besloten om naar iets anders te kijken want terug naar PdC is ook weer een reis van bijna twee uur.
Bij een andere tent prima gegeten! Koffie toe, ik bestelde een Mexicaanse koffie. Daar kwam het een Irish Coffee glas op een groot staal blad met kannetjes en dingetjes. Begint de kelner toch een partij te kokkerellen aan tafel, weet ik veel wil gewoon een koffie met likeur erin maar het werd een hele show. Prima koffie!
Vrijdags naar Tulum geweest, een oude Maya-nederzetting aan de kust dit was vroeger een hele belangrijke plaats voor de Maya’s. De nodige uurtjes met papa en mama rondgelopen en ruïnes bekeken of zoals papa het zegt beetje naar stenen kijken die mensen jaren geleden op elkaar hebben gestapeld. Maar hij vindt het wel leuk! Na eerst wat te hebben gegeten in één of ander discobusje terug naar PdC gegaan. ’s Avonds heb ik ze meegenomen naar een typisch Mexicaans restaurant waar je het beste vlees krijgt wat je kan bedenken.

Papa en mama zijn zaterdags naar Coba gegaan en ik heb heerlijk uitgeslapen, was natuurlijk even een biertje wezen doen vrijdagavond. Toen ze terug waren opgezocht en zijn we naar een lobster restaurant gegaan. Heerlijke kreeft gegeten. En heel gezellig en lang met papa en mama aan tafel gezeten. Twee flessen wijn koffie en likeur later. Heb ik ze een beetje het uitgaansleven hier laten zien, waar het allemaal gebeurd. Het was een uur of elf en dan is het hier nog niet bezig pas van een uur of twaalf. Via het strand naar de strandtent gegaan waar ik bevriend ben met het personeel.
Papa en mama hun eerste tequila laten proeven en zelf natuurlijk ook genomen. Pa en ik hadden er twee op en zaten lekker aan de bar aan een biertje. Mama d’r maag was niet helemaal lekker (ik zei nog eet die mossels niet, Annika en ik waren daar ook zo ziek van geworden) en ging richting hotel. Papa en ik hebben nog een behoorlijke tijd daar aan de bar gezeten en ontmoette daar wat mensen. Hollanders, Alex en Jessica. Wonen hier al bijna 6 jaar. Hele lieve mensen en willen me graag met van alles en nog wat helpen! Super blij dat ik ze heb leren kennen. Nadat we allemaal toch wel een vrachtje op hadden besloten we naar een andere tent te gaan. Deze was aan het sluiten en papa besloot om ook naar het hotel te gaan, ze moesten de volgende dag toch weer terug naar huis vliegen en het was al over tweeën. Ik ben met Alex en Jessica nog even op stap geweest totdat ze het ook mooi vonden. Uiteraard was ik weer niet weg te slaan bij de bar. Toch nog maar even naar de Blue Parrot; Head Kandi!! Super goed en heerlijk uit m’n dak!

En dan weer afscheid nemen, hoe vaak je het ook doet het is nooit leuk en je raakt er nooit aan gewend. Papa en Mama dachten waarschijnlijk hetzelfde. De traantjes liepen alweer over hun wangen, ik probeerde me groot te houden maar toen het busje daadwerkelijk wegreed hield ik het toch niet helemaal droog meer. Ze hebben gezien wat ze wilden zien en dat is dat het goed met me gaat geen reden tot bezorgdheid, of toch wel….
Papa en mama heel erg bedankt voor deze hele fijne week samen!

Na deze week weer terug op m’n missie: WERK!

Na wat tips bij OAD-reizen langs geweest en ze hadden werk voor me!
Één van hun collega’s ging ermee ophouden en die kon ik wel vervangen. Het is niet veel maar het is wat. Ik doe nu twee dagen in de week de vliegtuig transfers voor OAD-reizen en Hotelplan (mensen van en naar het vliegveld/hotel brengen en het praatje in de bus met een microphone) en uiteindelijk kan ik mee als gids met excursies etc. En invalwerk als host wanneer iemand ziek is of op vakantie. Uiteindelijk kunnen ze me dan ook helpen aan een werkvergunning. Dus reis je met OAD of Hotelplan naar PdC dan ben ik die mongool in dat OAD-shirtje en dat bordje waar je je mag melden.

Ondertussen ben ik nog bezig met een andere job survivalinstructeur in de rimboe! Hopen dat ze m’n scouting verhaal slikken.

En toen…
Toen kwam die KUT-griep! Iedereen overstuur!
Mensen komen niet meer en PdC begint een spookstad te worden. Terwijl er hier echt geen reet aan de hand is. En niet alleen hier, in de hele wereld is er geen reet aan de hand. Een griep die gemakkelijk te genezen is. Alleen is ie nieuw en dat is eng, terwijl ze hem nu al (?) ontcijferd hebben. Allemaal opgeblazen en een politiek spel als je het mij vraagt.

In Nederland, je loopt in de supermarkt, komt iemand tegen:

(A)Hé hoe is het?
(B)Mwa gaat wel een beetje grieperig, m’n man ligt ook al twee dagen op bed.
(A)Ja, het HEERST (over hoeveel mensen hebben we het dan?)bij mij op m’n werk is de helft ook ziek.

Om aan te geven als “de griep” heerst dat bijna iedereen wel iemand kent die het op dat moment heeft. Als je het hier aan iemand vraagt, kent niemand iemand.

Een mooi stukje weblog van een NOS-reportster:
http://weblogs.nos.nl/latijns-amerika/2009/05/03/dagboek-uit-het-virale-epicentrum-3/

Goed, het is voor ons nu een beetje afwachten wat voor een nasleep dit dramaverhaal krijgt. Drukker wordt het er niet door. Heb vorige week niet eens gewerkt omdat er geen mensen waren. We zien het wel. Hier geen mondkapjes en bange mensen.

Conclusie: Geen griep, ik heb nergens last van (grote dorst misschien), ik was gewoon te lui om eerder te schrijven!

Ik heb wel een nieuwe reclame slogan bedacht: Ik vrij veilig ik vrij met mondkapje!

Voor de rest ben ik bezig met een nieuw huisje, goedkoper beter en een keuken. Een keuken heb ik nu niet en moet elke dag de deur uit voor eten wat behoorlijk begint te vervelen.


Nou, dit was dan 2 maanden in 7 A-4tjes en 4.842 woorden.

Vergeet niet naar m’n foto’s te kijken het zijn ze nog niet allemaal maar ik doe m’n best om zo snel mogelijk alles erop te krijgen.

http://arnoldhirdes.mijnalbums.nl

Hele dikke kus aan iedereen (wees niet bang ik stuur geen virus mee, misschien een computervirus om te pesten)!!